Almanya'nın Weilheim kentinde tekerli sandalyeye mahkum bir şekilde yaşayan dört çocuk babası Feremez Özmen, yıllardır eşi Remziye Özmen'i yanına getirmek için mücadele veriyor.
2006 senesinde Türkiye'ye arabayla izine giderken geçirdiği trafik kazasında ağır yaralanan 39 yaşındaki Özmen, “Dört çocukla yapayalnız kaldım. Bana bakacak kimsem yok. Türkiye'ye dönmek istiyorum, fakat çocuklar burada büyüdü.
Gitmek istemiyorlar. Çocuklarım sefil durumda, Gençlik Dairesi de çocuklarımı almak için sürekli kapımızı çalıyor. Ne yapacağımızı şaşırdım” dedi.
KAZA HAYATINI DEĞİŞTİRDİ
Türkiye'deki eşini bırakarak yıllar önce Almanya'ya gelen Feremez Özmen, bundan dört yıl önce eşini yanına almak isterken, talihsiz olaylarla karşılaştı.
İkinci eşi kendisini terk ettikten sonra Tarsus'ta yaşayan ve tekrar resmi nikah yaptığı ilk eşini almaya giderken, ağır bir trafik kazası geçirdi. Uzun tedaviler sonucu yaşamı kurtuldu, ancak tekerlekli sandalye mahkum oldu.
Kendine geldikten iki yıl sonra eşini yanına getirme işlemlerine yeniden başladı. Özmen başından geçenleri şöyle anlattı:
GEÇİM DERDİ VİZEYE ENGEL
“Kazadan önce eşimi yanıma getirebilirdim. Ancak mağdur olduğum için getiremedim. Sonra yasalar değişmeye başladı. Çocuklarım, annelerini yanında görmek istiyordu. Defalarca başvurdum. Ama her seferinde yeni bahaneler bulundu.
En son Almanca sınavına girecek dendi. Fakat eşimin okur yazarlığı yok, buna rağmen Türkiye'de dil kursuna gitti, ama başarılı olamadı. Bunun üzerine rapor hazırlandı. Almanya Elçiliği raporu kabul etti. Bu kez de gelirimin yeterliliği araştırıldı.
Hartz IV yardımı ile geçindiğim için aile birleşimi başvurusunu geri çevirdiler. Mahkemeye git diyorlar. Fakat avukat ve mahkeme masraflarını karşılayacak param yok. Ne yapacağımı bilmiyorum."
ÇOCUKLAR PERİŞAN DURUMDA
Yanında yaşayan dört çocuğunun perişan olduğunu söyleyen baba Feremez Özmen, 12 yaşındaki en küçük oğlu Salih'in kendisine günlük işlerde yardımcı olduğunu belirtiyor.
Gençlik Dairesi'nin çocukları almak için devamlı kapısını aşındırdığını kaydeden Özmen, “Eşimi mutlaka yanıma aldırmak istiyorum. Yoksa çocuklarım da giderse ben ne yaparım” diye dert yandı.
